In shock

Vanmiddag rond half drie kreeg ik de schok van mijn leven.. “Voor altijd”, spookte er door mijn hartkloppingen, oorsuizingen en paniek heen. Wat? Wat gebeurt er hier? Is dit een grap, maar dan wel een hele zieke. Is dit een nachtmerrie?? En wanneer word ik wakker??? Het is een dierbare vriend die er al meteen voor me is, dit terwijl hij op vakantie is. Hij en zijn vrouw waren eigenlijk bijna de enigen die veel van ons weten, waarvan je het niet in een blog wilt lezen.

 Ik bescherm mijn gezin al jaren met man en macht. Ik vind ons kwetsbaarder omdat we niet ‘standaard’ zijn. En deze blog maakt ons kwetsbaarder dan dat ik wil. Ik bedoel Rianne’s laatste blog dus. Goed, het staat geschreven. Niks meer aan te doen. Rianne en ik hebben veel meegemaakt. Ik dacht, naïef als ik ben, dat we alles gingen overwinnen. Wacht al ruim twee jaar op haar want dat is zoals ik het ervaar. Gehavend en wel was deze strijd niet makkelijk. Zij letterlijk en ik figuurlijk natuurlijk. Weet je, niemand bereid je voor op wat er allemaal komen gaat. Wij kregen ‘m flink!! 

Ik heb na een zware en moeilijke periode, vier jaar geleden, troost gezocht bij iemand die ik zag als een goede vriend. Mijn vader kreeg kanker, (mijn allerbeste vriend en held) ons bedrijf ging slecht, onze relatie was verstoord en ik in de armen van vriend om uit te huilen. Lekker cliché, lekker rtl 4 drama, maar al snel werd duidelijk dat ik nooit maar dan ook nooit zonder Rianne verder wilde. Ik deed er alles aan om alles te doen slagen. Bleef mij wegcijferen want Rianne was niet gelukkig. En zette steeds hoger in op haar geluk. Haar geluk was mijn geluk en niet andersom! En onze kinderen verdienden twee liefdevolle ouders! Knokken en doorgaan. Angst en verwarring gingen steeds meer een rol spelen. Zou ik het volhouden. Weet je, ik weet zeker dat ik altijd in Rianne blijf geloven. In ons. Ik heb haar vertrouwen beschaamd. Ze had genoeg aan zichzelf en haar pijn en dan deed ik haar dit aan. Maar ik wilde zo graag ook een vrouw zijn die begeerd werd. En nu herhaalde alles weer nu zij echt vrouw werd. Weer geen volwaardige relatie maar weer verwarring. Alleen dit keer ging ik niet de fout in dus snap niet wat ik fout heb gedaan. Houden van is nooit veranderd. Mijn fouten erken ik. Knokken zal ik tot bloedens toe doen. Zo hebben wij elkaar ook leren kennen. Ik ben trots op haar en van mijn kant komen we er wel uit maar it takes 2 to tango I am afraid…